মগনিয়াৰ

মগনিয়াৰ
[যতীন্দ্ৰ নাথ দুৱৰা]

মই বাটেদি গৈ আছিলোঁ এটা বুঢ়া বেমাৰী হাড়-ছাল ওলোৱা মগনিয়াৰ আহি মোৰ ওচৰত থিয় হ'লহি।
তাৰ ওঁঠ শেতা, চকু দুটা ৰঙা আৰু গাত ফটা কাপোৰ...
হৰি হৰি! সি দুখত পৰি কেনেকুৱা হৈছে চকুৰ আগতে দৰিদ্ৰতাৰ কেনে জ্বলন্ত শোক লগা দৃশ্য!
সি সেই উখহা অপৰিস্কাৰ হাত খন মেলি মোক সহায় খুজিলে। মই চোলাৰ মোনাত হাত সুমাই একোকে নাপালোঁ- টকা নাই, ঘড়ী নাই, অইন কি এখন উর্মালো নাই, মই মোৰ লগত একোকে অনা নাছিলোঁ।
মগনিয়াটোৱে তেতিয়াও মোৰ ওচৰতে হাত পাতি থিয় হৈ আছে আৰু তাৰ দুর্বল শৰীৰ কঁপিবলৈ ধৰিছে। মই এনেদৰে থাকিব নোৱাৰি লৰালৰিকৈ তাৰ হাত দুখন
সাৱটি ধৰিলোঁ আৰু কলোঁ-''ককাই, মোৰ ওপৰত খং নকৰিবা, মোৰ হাতত একোৱেই নাই।''
মগনিয়াৰটোৱে আচৰিত হৈ মোৰ ফালে এবাৰ চালে শেতা ওঁঠ দুখনেৰে অলপ হাঁহিলে আৰু সিও মোৰ হাত দুখনত ধৰি অতি কষ্টেৰে মাত লগালে, '' কি হ'ল, একো কথা নাই ইয়াৰ কাৰণে অশেষ ধন্যবাদ ইও যে এটা দান।''
ময়ো বুজিলো যে মোৰ এজন লগৰীয়াৰ পৰা ময়ো এটা দান পালোঁ।

Tweet